Το παγωμένο νυχτερινό αεράκι κρυστάλλιασε το πρόσωπο του ταλαίπωρου Λούκα, που μισοκοιμισμένος ακόμα, σκουντουφλούσε περπατώντας στο χιόνι –παραδόξως προς τη σωστή κατεύθυνση– λες και διέθετε κάποιου είδους GPS.
Κειμενογράφος: Δεβόρρα Αλεξανδρή
Ο ήλιος μόλις άρχιζε να χαράζει και μέσα στην απόλυτη ησυχία, το μόνο που άκουγε ο δυστυχής νέος ήταν τα βήματά του που τρίζανε στο χιόνι.
«Δεν μπορώ να καταλάβω πως μου ήρθε αυτή η φαεινή ιδέα» μουρμούρισε σε κοιμισμένα ιταλικά.
Χουχούλιασε το πρόσωπό του στα γαντοφορεμένα χέρια του και φύσηξε δυνατά για να τα ζεστάνει.
«Θα μπορούσα να κοιμάμαι κάτω από τα ζεστά μου παπλώματα τώρα» γκρίνιαξε. «Αλλά είμαι ψυχοπονιάρης, βλέπεις. Βέεεεβαια! Εγώ και η μητέρα Τερέζα!»
Ο θυμός τον βοήθησε να ξυπνήσει προτού φτάσει στον παλιό φούρνο του κυρ- Μικέλε.
«Ποτέ ξανά τέτοιο λάθος. Ποτέ!» μάλωσε τον εαυτό του φτάνοντας στο κατώφλι. Άπλωσε το ξυλιασμένο
του χέρι και άνοιξε την πόρτα.
Έτσι όπως όρμησε μέσα, τον τύλιξε σα στρόβιλος η ζεστασιά, ενώ πλήθος από αρώματα μπούκωσαν τα ρουθούνια του. Πήρε βαθιά ανάσα και άρχισε να μαντεύει με κλειστά τα μάτια:
«Μμμμμμ! Φρεσκοψημένο ψωμί, σοκολάτα, βούτυρο, βανίλια, κανέλα, πορτοκάλι!»
Οι πάγκοι και τα ράφια ξεχείλιζαν από καρβέλια προζυμένιο ψωμί αλλά και γιορτινά γλυκά και καλούδια, όπως pandori, riciarelli, zelten, strufolli,… Σκέτος παράδεισος! Στο εργαστήριο, γύρω-γύρω σαν ταπετσαρία στον τοίχο, αφράτα panettone κρεμόντουσαν ανάποδα.
Ο παιδικός του φίλος, ο Μάσσιμο, στεκόταν πίσω από τον πάγκο εργασίας ικανοποιημένος και γαλήνιος, ανακατεύοντας μια κρέμα σοκολάτα για τα baci di dama με απίστευτα ήρεμες κινήσεις.
“Ελπίζω να ξεμπερδέψω γρήγορα από τα θελήματα και να μη μας πάρει η μέρα» σκέφτηκε ο Λούκα ξαναβρίσκοντας σιγά σιγά τον εαυτό του.
Μόλις εχθές είχε φτάσει στο Καντού (Cantù) για διακοπές στο σπίτι των παππούδων του. Ήταν τα τελευταία Χριστούγεννα που θα περνούσε ως φοιτητής. Είχε τρεις ολόκληρες βδομάδες να διαβάσει για την εξεταστική αλλά βαριόταν αφάνταστα. Ήλπιζε να πάρει το πτυχίο του στο Marketing και να μπορέσει να βρει δουλειά σε μια καλή εταιρία που θα του εξασφάλιζε έναν καλό μισθό.
Οι φίλοι του έλεγαν ότι είχε μεγάλο χάρισμα. Φαινόταν, άλλωστε, και από τα προφίλ του στα social, όπου έδινε συμβουλές αντιγράφοντας ιδέες από πραγματικούς ειδικούς: “Πρέπει να βρεις κάποιο κενό στην αγορά και να παρέχεις υπηρεσίες που κανείς άλλος δεν προσφέρει» επαναλάμβανε στα βίντεο όταν ξέμενε από content.
Φανταζόταν ήδη το τεράστιο γραφείο του και το όνομά του με χρυσά γράμματα στην πόρτα: «Λούκα Ρόσσι, CMO».
«Καλημέρα Λούκα! Σε ευχαριστώ που ήρθες. Εκτιμώ πολύ που προσφέρθηκες να με βοηθήσεις” τον καλωσόρισε ο Μάσσιμο.
Ο παιδικός του φίλος είχε μαθητεύσει δίπλα στον παππού του, τον κυρ-Μικέλε, αρκετά χρόνια πριν εκείνος φύγει από τη ζωή, και τώρα είχε κληρονομήσει τον φούρνο του που, όποιον και να ρωτούσες στο Καντού, θα σου έλεγε πως φτιάχνει τα καλύτερα panettone στην Ιταλία.
«Σοβαρά τώρα; Πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει ένα panettone;» σκέφτηκε κουνώντας το αχτένιστο κεφάλι του ο Λούκα.
Eχθές, φτάνοντας με το τρένο, πέτυχε στο δρόμο τον Μάσσιμο να παραδίδει panettone. Κάθε χρόνο στο Καντού περίμεναν όλοι με χαρά αυτή την ιδιαίτερη παράδοση, που χρόνια τώρα είχε καθιερώσει ο κυρ-Μικέλε και συνέχιζε πλέον ο Μάσσιμο.
Φυσικά και χάρηκε που τον είδε. Είχαν πολλά χρόνια να τα πούνε. Ο Μάσσιμο του εξήγησε βιαστικά πως ο βοηθός του αρρώστησε και έτσι έπρεπε να παραδώσει ο ίδιος τις παραγγελίες. Ήταν πελαγωμένος.
Χωρίς να ξέρει και ο ίδιος τι τον έπιασε, είτε πάνω στον ενθουσιασμό του που ήταν επιτέλους διακοπές, είτε σε μια έξαρση υπέρμετρης καλοσύνης –τα κάνει κάτι τέτοια πότε πότε–, ο Λούκα του είπε πως αύριο πρωί πρωί θα πάει να τον βοηθήσει.
O Μάσσιμο, του ετοίμασε αχνιστό καφέ και έπειτα έκοψε ένα τεράστιο κομμάτι panettone και το πρόσφερε στον Λούκα.
Εκείνος πεινασμένος –ούτε πρωινό δεν είχε προλάβει να φάει– το πήρε και μπουκώθηκε. Καθώς, όμως, άρχισε να μασάει, ένιωσε το panettone να λιώνει στο στόμα, ενώ μια έκρηξη από θεσπέσια ζουμερά ζαχαρωμένα φρούτα τον έκανε να γουρλώσει τα μάτια:
«Madonna mia! Μάσσιμο, τι αριστούργημα είναι τούτο;»
Ο Μάσσιμο ξεκαρδίστηκε στα γέλια, τάχα από αμηχανία, αλλά περισσότερο έφταιγε η ξαφνιασμένη φάτσα του Λούκα.
«Χαίρομαι που σου αρέσει!»
«Δε μου αρέσει απλά. Το panettone σου είναι ό-νει-ρο! Με τέτοια συνταγή θα μπορούσες να βγάλεις πολλά λεφτά!» ξύπνησε το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Λούκα με διαφορά φάσης από τον ίδιο.
«Είμαι σίγουρος ότι τη συνταγή την έχεις επτασφράγιστο μυστικό!»
«Η αλήθεια είναι πως πέρα από τα υλικά που όλοι χρησιμοποιούν, υπάρχουν τέσσερα μυστικά συστατικά που κάνουν το panettone του παππού μου μοναδικό» παραδέχτηκε ο Μάσσιμο, αφήνοντας να πλανιέται στον αέρα κάποιο μυστήριο.
«Πόσα θέλεις για να μου τα αποκαλύψεις;» ρώτησε με αφέλεια ο Λούκα, έχοντας αποφασίσει σε δευτερόλεπτα ποιο κενό της αγοράς θα γεμίσει.
«Μη βιάζεσαι, φίλε μου! Δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει τα μυστικά συστατικά με χρήματα» τον προσγείωσε ο Μάσσιμο και εξήγησε:
«Αν είσαι τυχερός, τα μυστικά συστατικά είναι έμφυτα. Αν πάλι όχι, μπορείς με τον καιρό να τα αποκτήσεις με λίγη καλή προσπάθεια. Και με πολλή χαρά μπορώ να σου πω ποια είναι αυτά, εντελώς δωρεάν!»
«Όντως;;;!!!» δεν πίστευε στην τύχη του ο Λούκα.
«Το πρώτο είναι η υπομονή. Το panettone θέλει το χρόνο του. Για να φουσκώσει η ζύμη και να γίνει αφράτη και απαλή, χρειάζεται να ωριμάσει μέρες. “Όλα τα καλά πράγματα χρειάζονται χρόνο και υπομονή για να γίνουν σωστά” έλεγε ο παππούς μου».
Ο Λούκα είχε ήδη φωτογραφίσει το panettone με το κινητό και είχε αρχίσει να νευριάζει με το αργό internet που δεν τον άφηνε να ανεβάσει τις φωτογραφίες στα social. Γύρισε στον Μάσσιμο και ρώτησε αφηρημένα:
«Υπομονή είπες; Ενδιαφέρον…»
Ο Μάσσιμο χαμογέλασε και χωρίς να πτοείται συνέχισε:
«Στο panettone πρέπει επίσης να βάλεις πολύ μεράκι, όπως π.χ. να επιλέξεις προσεκτικά τις καλύτερες πρώτες ύλες. Ο παππούς μου έλεγε ότι το μεράκι είναι σαν το αλάτι στο φαγητό. Αν λείψει το μεράκι, το panettone θα είναι αδιάφορο σε γεύση».
«Ισχύει, ισχύει» χασμουρήθηκε ο Λούκα κοιτώντας το ρολόι του. «Τη συνταγή, τελικά, την έχουμε κάπου;…»
Ο Μάσσιμο έσκυψε το κεφάλι.
«Ο κυρ-Μικέλε έλεγε ότι πρέπει να σκεφτόμαστε με ποιον τρόπο μπορούμε να προσφέρουμε στην κοινότητα και να είμαστε χρήσιμοι στους άλλους. Το panettone είναι το ψωμί των Χριστουγέννων. Οι οικογένειες το τρώνε παραδοσιακά την πιο σημαντική μέρα του χρόνου. Πρέπει σαν πραγματικός τεχνίτης αυτό που φτιάχνεις να είναι πολύ καλό. Δεν πρόκειται απλώς για μια δουλειά. Είναι ευθύνη το να προσφέρεις κάτι που έχει τέτοια αξία για τους ανθρώπους».
Ο Λούκα ήταν πια σίγουρος ότι ο φίλος του δεν επρόκειτο να του δώσει ποτέ τη μυστική συνταγή του panettone και αυτός ήταν και ο λόγος που τόση ώρα του αράδιαζε ένα σωρό αμπελοφιλοσοφίες.
«Εντάξει φίλε, καταλαβαίνω…».
Παραιτήθηκε…
«Περίμενε! Δε σου είπα το τελευταίο και πιο σημαντικό συστατικό» χαμογέλασε εγκάρδια ο Μάσσιμο.
«Το πιο σημαντικό συστατικό είναι η αγάπη. Φτιάχνοντας ο παππούς μου panettone, σκεφτόταν τους ανθρώπους που θα το γεύονταν και έβαζε τα δυνατά του να τους ευχαριστήσει. Πίστευε πως βάζοντας αγάπη σε αυτό που έκανε, ζέσταινε τις καρδιές αυτών που ήταν αποδέκτες…»
Εκείνη την ημέρα ο Λούκα παρέδωσε όλα τα panettone όσο πιο γρήγορα μπορούσε (παρά τις ακροβατικές τούμπες, τη γλίτωσε μόνο με ένα απλό διάστρεμμα). Γύρισε στο σπίτι των παππούδων του, κουκουλώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα και σκρόλαρε στο κινητό μέχρι αργά το βράδυ. Τη σχολή την τέλειωσε κακήν κακώς. Φήμες λένε ότι ακόμα ψάχνει να βρει ένα κενό στην αγορά, για να παρέχει υπηρεσίες που κανείς άλλος δεν προσφέρει…
