Τάρτα Μελιτζάνας από τον Χρήστο Κωνσταντίνου, STATE OF THE TART
Τάρτα Μελιτζάνας από τον Χρήστο Κωνσταντίνου, STATE OF THE TART
Φοκάτσια από τον Περικλή Βούρθη, BREAD B.C.
Η προέλευσή της είναι από το Βυζάντιο, στο οποίο υπήρχε μεγάλη παράδοση στις πίτες. Μία από αυτές ήταν και η μπουγάτσα. Το όνομα της προέρχεται από το Λατινικό focaccia (τύπος ψωμιού) που στα τούρκικα μεταφέρθηκε σαν πογάτσα (pogaca = ζύμη) και στα ελληνικά σαν μπογάτσα και αργότερα μπουγάτσα.
Pretzel
Τη Φογάτσα Κέρκυρας ετοίμασαν οι δευτεροετείς μαθητές του τμήματος Α3 Αρτοποιίας Ζαχαροπλαστικής της ΕΠΑ.Σ Γαλατσίου, στο πλαίσιο του εργαστηριακού μαθήματος “Συναφή προϊόντα Αρτοποιίας Ζαχαροπλαστικής” με την επίβλεψη και καθοδήγηση της κας Καλτσά Καλομοίρας, Τεχνικού Αρτοποιίας Ζαχαροπλαστικής και της κας Χαριτάκη Κορνηλίας, Τεχνολόγου Τροφίμων.
Η Φογάτσα είναι ένα είδος τσουρεκιού, με βενετσιάνικη προέλευση, που παρασκευάζεται στην Κέρκυρα, την περίοδο του Πάσχα, αλλά μπορεί κανείς να τη βρει σε ζαχαροπλαστεία καθόλη τη διάρκεια του έτους. Είναι το παραδοσιακό κερκυραϊκό τσουρέκι, σε στρογγυλό σχήμα, που έχει επιρροές από την παρουσία των Ενετών στο νησί, με γλυκό κρασί, κουμκουάτ και φρουί γλασέ.
Στην Κέρκυρα, μοσχοβολάει η Πασχαλιά Φογάτσα καθώς οι δύο κουλτούρες συναντιούνται και μας δίνουν, χρόνια τώρα, το ωραιότερο τσουρέκι που έφαγε κανείς ποτέ. Το κλασικό και αγαπημένο, παραδοσιακό, πεντανόστιμο τσουρέκι Κέρκυρας, τη μοναδική, αφράτη Φογάτσα.
Η παραδοσιακή Φογάτσα τα παλιά χρόνια είχε πολύπλοκη τεχνική. Απαιτούσε σταδιακή προσθήκη των υλικών καθώς και τη δημιουργία του προζυμιού από τις προηγούμενες μέρες.
Με την ίδια ζύμη, της Φογάτσα, οι Κερκυραίες έφτιαχναν και ακόμα φτιάχνουν, τις Κολομπίνες δηλαδή πλεξούδα τσουρέκι με κόκκινο αυγό και φτερά σε σχήμα περιστεριού. Οι Φογάτσες είναι το πασχαλινό Κερκυραϊκό τσουρέκι για τους μεγάλους και οι Κολομπίνες είναι η χαρά των παιδιών ακόμα και σήμερα.
Τσουρέκι με φύτρο
Η συνταγή είναι από τον κ. Θεόδωρο Σίνδρο, Πρόεδρο Σωματείου Αρτοποιών Ιωαννίνων
Αλμυρό κέικ με γραβιέρα
Μία από τις αγαπημένες μου παιδικές αναμνήσεις είναι, κάποιο αυγουστιάτικο πρωινό, να κατηφορίζω τον κεντρικό, πλακόστρωτο πεζόδρομο στη Χώρα της Άνδρου. Θυμάμαι τότε να ανασαίνω – μπερδεμένο με το μελτεμάκι- το λυγωτικό άρωμα φρεσκοψημένης χειροποίητης τυρόπιτας από τον τοπικό φούρνο, τον οποίο, εννοείται ότι επισκεπτόμασταν για τις καθημερινές μας προμήθειες